یونس جناحی

این مهاجر مراکشی که در دروازه بندر Tangier Med حامل ویروس جدید ویروس بود ، برای بررسی های بیشتر ، نظارت و انزوای تماس های خود به کازابلانکا منتقل شد. و در اینجا داستان او پایان یافت و داستان وزارت بهداشت مراکش آغاز شد ، زیرا گزارش منتشر شده دیروز این رویداد را بیش از محتوای گزارش یا خبر کشف یک سویه جدید در یک مهاجر مراکشی که از اروپای فوقانی برای رسیدن به رحم با خانواده.
علاوه بر “نسل” جدید ویروس و ادعاهای متناقض در مورد واکسن ، بدون هیچ توضیحی از طرف وزارت بهداشت ، نگهبان بخش Hasret ، ویروس دیگری از نوع دیگر در مراکش ، همسایه شرقی آن ظاهر شد. زیرا امروزه الجزایری ها می خواهند با شروع مذاکرات با طرف اسپانیایی ، مراکش را برای ایجاد خطی بین شهر مگنیای الجزایر و سوتای اشغالی تحریک کنند. این در حالی اتفاق می افتد که حدود یک سال پیش ، مرزهای این شهر برای حامل های کالا و کالا بسته شده بود. امروز پس از امتناع اسپانیایی ها از گشودن مرزها در مقابل افراد گرفتار و ارتباطات برای بازگشت به مراکش ، برخی از افراد گرفتار در شرایط دشواری زندگی می کنند.
یک زن مراکشی در تابستان گذشته این رویداد را ترتیب داد که از حصار به داخل آب پرید و با لباس چند متری اطراف گذرگاه شنا کرد تا به کشور تحت کنترل مقامات مراکش برسد و به بازگشت به فرزندانش کمک کند. او ارتباطات دیگری را در سئوتا ترک کرد ، از جمله کسانی که این روزها اعضای خانواده خود را از دست داده اند بدون اینکه بتوانند از آنجا عبور کنند تا آخرین نگاه خداحافظی را انجام دهند.
برای مقامات الجزایری در نظر گرفتن این مرحله ، که فقط می تواند به عنوان یک تحریک برای همه مراکشی ها تلقی شود ، این ورشکستگی نهایی سیاسی است. دلتنگ “مغنیه” چیست؟ خط حمل و نقل مستقیم با سئوتای اشغالی.
با توجه به شاخص های بستر جهانی ناوبری ، بندر مگنیا هیچ اهمیت اقتصادی در منطقه ندارد و هیچ زیرساختی برای واجد شرایط بودن آن ندارد ، به عنوان مثال برای رقابت حتی با بخش کوچکی از بندر تانجیر مد ، که بزرگترین در آفریقا و یکی از مهمترین نقاط در منطقه مدیترانه که به نظر می رسد کشورهای بزرگی وجود دارد.
چرا خواننده انتخاب شد؟ دلیل الجزایری ها ممکن است این باشد که یک خط ناوبری کاملاً موازی با سئوتای اشغالی تشکیل می دهد. اما آنچه این سربازان در الجزایر نمی دانند این است که شهر مگنیا همیشه مقصد تعطیلات مراکشی ها بوده است و اشراف این شهر ساحلی از تجارت خود با شهرهای اوجدا و نادور که به ملیلا منتقل شده اند استفاده کرده اند تا برای رفتن به دریا در جهت اسپانیا. امروز ، آنها باید به تاریخ برگردند تا بخوانند که چگونه اجدادشان جان خود را به خطر می انداختند ، کالاهای خود را در مکانی امن و سپرده ها نزد بازرگانان مراکشی رها می کردند ، قبل از اینکه اسپانیا شهرهای سئوتا و ملیلا را اشغال کند و آنها را بخشی از نفوذ سرزمینی خود بداند. .
تاجران بزرگ الجزایری قبل از اینکه بتواند برگردد ، برای برقراری تجارت با اسپانیایی ها ، انگلیسی ها و حتی آلمانی ها به طنجه متوسل شدند و غالباً لباس های مراکشی را که از نادور خریداری می کردند ، از فس می آمدند و به عنوان تولید شده در تلمسن ارائه می دادند. اگر الجزایری مدرکی در این باره می خواهد ، فقط می توانیم به آنها توصیه کنیم که بایگانی مطبوعات اسپانیا و فرانسه را در شمال مراکش بخوانند ، به عنوان نمایندگان کمیسیون های خارجی در طنجه و کسانی که در زمانی که الجزایر تنها بود به آن مراجعه کردند یک مستعمره عثمانی تحت کنترل ترکها در طی دوره 1773 تا سلطان مراکش از این بازرگانان الجزایری شکایت کرد و از او خواست که آنها را نظم دهد زیرا آنها بیگانگان را پرورش می دادند. با این حال ، کاخ مراکش الجزایری ها را از سرزمین خود اخراج نکرد ، بلکه امکانات فروش کالاهای خود را از طریق بنادر مراکش در اختیار آنها قرار داد.
و این همان لحظه چرخش او است ، به طوری که زمان ژنرال ها فرا می رسد ، و آنها از اسپانیا می خواهند که با آنها در مراکش با سئوتا خط تولید کند و فقط آنچه را که از طریق آن صادر می کنند فقط خدا باشد ، خصوصاً که کشورشان امروزه دیگر صادر نمی کند ، بلکه بحرانها