با نام شیرین کننده ها مواد مختلفی دسته بندی می شوند که برای ایجاد طعم شیرین به غذاها یا به عنوان شیرین کننده های سفره استفاده می شوند. این کالری ها حاوی کالری بسیار کمی هستند یا هیچ کالری ندارند و در صنایع غذایی به عنوان جایگزین قندها برای تولید محصولات به اصطلاح کم چرب یا بدون قند استفاده می شوند. اگر مشهورترین آن آسپارتام است ، با قدرت شیرین سازی 200 برابر بیشتر از شکر ، از آن به نفع مواد دیگری مانند مخلوطی از استول سولفام پتاسیم و سوکرالوز استفاده می شود که حدود 90 درصد در نوشابه ها وجود دارد.
محققان مشاهده کرده اند که اطلاعات مربوط به اثرات متابولیکی آنها ، که برای توانایی آنها در کاهش کالری دریافت شده ارائه می شود ، ناکافی است ، به ویژه از آنجا که این مواد مشکوک به کاهش حساسیت انسولین هستند ، که در نهایت منجر به دیابت نوع 2 می شود. بنابراین ، آنها می خواستند اثرات متابولیکی استون سولفام و مخلوط سوکرالوز را بر روی حیوانات آزمایش کنند. آنها با استفاده از فرایندی به نام تصویربرداری هسته ای کمی ، قادر به تجزیه و تحلیل میزان گلوکز و حساسیت انسولین در اندام های جداگانه شدند.
در حقیقت ، هر عضوی ، اعم از عضله ، کبد ، روده یا مغز ، طبق دو معیار در حساسیت بدن به انسولین نقش دارند ، بنابراین ممکن است تا زمان ایجاد تغییرات عمیق ، متوجه تأثیر متابولیسم در کل سطح بدن نشوید. در سطح بدن جداگانه محققان مخلوطی از سولسفام و سوکرالوز را به مدت سه ماه در خوک های جوان با همان نوشیدنی رژیم غذایی پینت مانند انسان ها تجویز کردند.
پس از این درمان ، آزمایشات نشان داد که میزان مصرف گلوکز و حساسیت به انسولین در بدن تحت تأثیر قرار نگرفته است ، اما میزان مصرف گلوکز توسط مغز ، کبد ، بخشی از دستگاه گوارش و چربی تقریباً دو برابر شده است. محققان دریافتند که علاوه بر این ، در سطح مغز ، اتصالات متابولیکی بین جلوی قشر و ساختارهای عمیق تر افزایش می یابد ، پدیده ای که در دیابت چاق و نوع 2 مشاهده می شود