پس از رای گیری روز گذشته تیم عدالت و توسعه ، در جلسه عمومی ، علیه قانون قانونی شدن کیفیت استفاده های پزشکی ، مشخص شد که امروز دیگر نمی توان درباره اکثریت دولت در مفهوم سیاسی شناخته شده خود صحبت کرد ، و این اکثریت است. ، که دارای ارزش اساسی است زیرا بلافاصله پس از انتصاب پادشاه به رهبر انتخابات برای بدست آوردن مراسم تحلیف پارلمانی تشکیل می شود.
بنابراین ، اولین اقدامی که نخست وزیر انجام می دهد این است که مستقیماً به کاخ سلطنتی برود و خواستار آزادی پادشاه شود ، مطابق با الزامات ماده 47 قانون اساسی ، زیرا او اکثریت را از دست داده و دیگر پیشرو نیست حزب و دومی دیگر رهبر اکثریت محسوب نمی شود ، اما هیچ یک از اینها را امضا نکرد و ارباب عثمانی همچنان به وظایف خود ادامه می دهد که گویی اتفاقی نیفتاده است.
ما به این سورئالیسم نیازی نداشتیم. اگر عثمانی و برادرانش قانون کیفیت را خطری برای مردم و کشور می دانستند ، عثمانی چاره ای جز اعمال اختیارات قانون اساسی خود نداشت و از درج قانون در دستور کار شورای دولت صرف نظر از فشار و اجبار ، یا حداقل عدم ارجاع پیش نویس به پارلمان ، كه اینگونه است. حق انحصاری وی بدون سایر وزرا دارد ، اما وی پس از بحث و گفتگو در مورد سه شورای دولتی در مورد آن اصرار دارد و به طور داوطلبانه و خواسته نامه ارجاع را امضا می كند. تصویب قانون ، سپس قانون توسط نمایندگان حزب خود را رد می کند. یکی در دوره خود با کمی شجاعت و جوانمردی و انتخاب بین سه تصمیم ، یا درخواست برکناری از وزارتخانه یا استعفا از دبیرخانه عمومی حزبی که دیگر اقدامات آن را کنترل نمی کند و مشخص شد که دبیر کل واقعی آن است یکی از ساکنان ویلا در محله با لیمو یا هر دو ، و این آخرین گزینه به منطق ، واقعیت و قانون اساسی نزدیکتر است. همانطور که برای سیاست “عین مکه” ، وضعیت فقط سورئالیسم را افزایش می دهد.
ما نمی توانیم بهانه ای برای آنچه در جلسه رأی گیری اتفاق افتاده بیابیم. درست است که اختلاف نظر در مورد مسائل کشور در حزب حاکم بین جنبش الاتوزار و تیم پارلمانی آن امکان پذیر است ، اما این بدان معنا نیست که آنها روابط قانون اساسی را که نخست وزیر را به اکثریت آنها متصل می کند انکار می کنند. یا حزبی که آن را رهبری می کند بزرگترین مخالف دولت می شود ، این عملاً به معنای سقوط پارلمان این نهاد و تبدیل دولت به یک نهاد تجاری پس از از دست دادن اکثریت است که به آن مشروعیت سیاسی می بخشد.
در واقع ، ما با نخست وزیر و یک حزب اکثریت روبرو هستیم که فقط به منافع خود فکر می کند و آنها را با منافع کشور تحت تأثیر قرار نمی دهد ، و همچنین هر متخصص در تصمیم گیری در مورد رأی مخالف قانون ، چگونه نمایندگان حزب حاکم به آن متوسل شده است. انگیزه های قانونی یا ایدئولوژیکی ندارد یا با منافع بالاتر کشور در ارتباط است ، بلکه هدف آن محافظت از خانه داخلی حزب در برابر پراکندگی و تفرقه است پس از آنکه بانکداری عبداله ای علنا ​​تهدید به استعفا کرد حزب اگر حزب او به نفع قانون رأی دهد. بنابراین ما با حزبی روبرو هستیم که منافع خود را بالاتر از منافع اکثریت خود قرار داده و منافع خود را بالاتر از منافع ملت بالا می برد و از همه مهمتر ، رهن نهادهای قانون اساسی را با خلق و خوی مردی که هنوز موفق به درک آن نشده است ، مدت اعتبار آن منقضی شده است.